Daar beweeg jij, over die kleine oppervlakte van deze imperfecte bol zwevend in oneindigheid.
Jouw huid, de grens tussen dat wat buiten is en het broeiende potentieel dat zich pijnlijk een weg naar buiten wil graven.
Op het oog zo klein, zo vaardig om al het levende te verbinden en tegelijkertijd angstig zoekend naar de uitkomst van de vergelijking die het gedrag en het zijn tot elkaar verhoudt.
Een supernova in wording, in ontwikkeling de wereld te vormen uit jouw sterrenstof.